Wymagania glebowe dla żyta, pszenicy, jęczmienia, owsa

Wymagania glebowe roślin zbożowych związane są z rozwojem system korzeniowego, zdolnością korzeni do pobierania z gleby
składników pokarmowych, wytrzymałością na suszę i wymaganiami co do pH gleby.

Rośliny o słabszym systemie korzeniowym, mniejszej wytrzymałości na suszę i o większych wymaganiach pokarmowych dają wyższe i bardziej wierne plony na glebach zasobnych, o uregulowanych stosunkach wodnych. Do takich roślin należy  pszenica i jęczmień. Owies i żyto mogą być uprawiane również na glebach lekkich.

Należy podkreślić, że rośliny ozime, które w znacznie większym stopniu niż rośliny jare korzystają z wody zmalgazynzowanej w glebie podczas, zimy, mogą być uprawiane nawet na glebach nieco słabszych. Natomiast zboża jare, szczególnie pszenicę jarą, można uprawiać na glebach lżejszych tylko w rejonach, gdzie w maju i na początku czerwca występują większe opady, deszczu.

Wszystkie rośliny zbożowe mogą być także uprawiane na glebach lżejszych, jeżeli stosuje się pod nie duże dawki nawozów mineralnych. Przy wysokich dawkach nawozów pszenica i jęczmień udają się zupełnie dobrze na glebach klasy IV, na których przy słabym nawożeniu plony są niskie.

 

Żyto

 

. Żyto ma dobrze rozwinięty system korzeniowy o dużej zdolności pobierania składników pokarmowych i wody z gleby. Pozwala to na uprawę żyta na glebach lekkich, piaskowych, gliniasto-piaskowych i na zmeliorowanych torfach. Mniej odpowiednie są gleby o dużej zawartości próchnicy, gleby ciężkie i bardzo wilgotne, na których żyto jest mniej zimotrwałe oraz łatwiej wylega.

Żyto jest bardzo tolerancyjne w stosunku do odczynu gleby i może być uprawiane na glebach o pH od 5,0 do 7.0;

 

Pszenica.

 

Najbardziej odpowiednie są dla niej gleby zasobne w składniki pokarmowe, 0 uregulowanych stosunkach wodnych, nie zakwaszone, o pH 6-7, gleby określane jako kulturalne, tj. systematycznie nawożone i wapnowane, prawidłowo uprawiane, nie zachwaszczone i nie zaperzone. Najwyższe plony pszenicy otrzymuje  się na czarnoziemach, lessach, madach, głębokich rędzinach, a także na mocniejszych szczerkach i bielicach będących w kulturze. Nieodpowiednie są natomiast gleby lekkie piaskowe, podmokłe, zimne i kwaśne.

 

 Jęczmien.

 

Ma on  nieco mniejsze wymagania glebowe niż pszenica, ale silniej reaguje na odczyn gleby. Dlatego dla jęczmienia najbardziej odpowiednie są gleby o pH od 6,5 do 7,0. Na glebach o odczynie obojętnym  lub silnie wapnowanych jęczmień może byc uprawiany także na mocniejszych szczerkach i glebach gliniasto-piaskowych, zaliczanych do IV klasy bonitacyjnej.

 

Owies.

 

Udaje się on na wszystkich glebach — od piaskowych do gliniastych, pod warunkiem jednak, że nie są to gleby zbyt suche. Owies ma bardzo duże wymagania wodne iz bardziej od innych roślin reaguje na suszę, dlatego na glebach suchych daje mniejsze plony. Owies, podobnie jak żyto, może być uprawiany na glebach po odczynie zarówno kwaśnym, jak i obojętnym.

Добавить комментарий

Ваш e-mail не будет опубликован. Обязательные поля помечены *